Moja Babcia jest dla mnie wzorem, nazwijmy to, stylu życia. Używała wszelkich rzeczy tak długo, aż się kompletnie rozlatywały. Słoiki na domowe przetwory, poprute rajstopy na kapcie robione na szydełku dla całej rodziny i nieskończenie wiele innych. Przy tej całej skromności, była niezwykle subtelna i elegancka.
U mojej Babci zawsze były słone paluszki i miętówki albo anyżówki. Zawsze panowała atmosfera spokoju i zrozumienia. Ale moja Babcia nie musiała siedzieć w internetach cały dzień szukając nowych ciuchów, przepisów kulinarnych czy innych, jakże niebywale “istotnych” tematów. Kupowała co było i robiła z tego ile się dało, nie marnując i nie wyrzucając bez potrzeby.
Siedziała w swoim fotelu i dziergała kapcie, szaliki. W domu było czysto, codziennie był świeży obiad. Miało się wrażenie, że czas u Babci stoi w miejscu.
Czas.
Pozostał mi po Niej zegar – taki symbol czasu i czasów. Kilka talerzyków, piękne korale. Wszystkie kapcie już niestety rozpadły się na kawałki po ciągłym praniu i używaniu. Moja Babcia była niezwykłą Kobietą, ale jakże “zwykłą” dla tamtej epoki. Bo czy nie wszystkie babcie tak żyły?
Kiedy wprowadziliśmy modę na posiadanie takiej ilości ubrań i przedmiotów? Dlaczego tak krytycznym wzrokiem ocenia się ludzi o skromnej w ilości ale czystej i schludnej garderobie, nawet jeśli dobrana jest w taki sposób, że daje multum kreacji. A z drugiej strony – dlaczego tak tępo i bezmyślnie podziwia się wszelkich “kreatorów mody” i “trendsetterów”? Od kiedy to, co mówią obcy ludzie stało się ważniejsze od relacji z najbliższymi? Dlaczego zamiast kolejnych plastikowych prezentów po prostu się nie spotkamy przy kawie i cieście?
Kiedy przestaliśmy zarabiać dla odrobiny wolnego czasu, a zaczęliśmy zarabiać by móc wszystko ciągle wyrzucać? Czy to naprawdę czas szybciej płynie, czy to my nie potrafimy wyrwać się z tej chorej spirali?
Jeśli ktoś dotrwał do końca, to bardzo się cieszę i jak zwykle powtórzę – kawy u nas pod dostatkiem, słone paluszki też się znajdą, a przy odrobinie szczęścia będzie i coś słodkiego.
